Εκεί που το βουνό αγγίζει τον ουρανό, κρύβονται οι πιο αγνές αναμνήσεις της παιδικής μου ψυχής. Το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, καταφύγιο στα χρόνια της αθωότητας, στέκει σαν ιερό σημείο συνάντησης με τον εαυτό μου και τον Θεό. Η βρύση του μοναστηριού, με το άγιο νερό που αναβλύζει από την καρδιά του βουνού, ήταν το νάμα που δρόσιζε τις ψυχές μας και χάριζε ζωή στο χωριό.
Τώρα, αν και το σώμα δεν μπορεί να ξανασκαρφαλώσει στα μονοπάτια του παρελθόντος, η καρδιά μου μένει εκεί, σε κάθε γιορτή, σε κάθε ανάμνηση. Είναι όνειρο και πόθος να ξαναβρεθώ στον τόπο που έμαθα να αγαπώ την απλότητα και την ομορφιά της ζωής
Στης Παναγιάς το μοναστήρι
Εκεί που το ψηλό βουνό
ακουμπά στον ουρανό,
είναι το χωριό μου,
αχ..πόσο το αγαπώ.
Παιδάκι ήμουν και μικρό
περπατούσα στο βουνό,
στο μικρό μου το μυαλό,
πήγαινα πρός τον Θεό.
Στης Παναγιάς το μοναστήρι
στη Ζωοδόχο μας Πηγή,
στης γιορτής το πανηγύρι,
η καρδιά μου είναι εκεί
Της βρύσης άγιο νερό,
νάμα ψυχής να ξαναπιώ
Κάτω απ’ το ψηλό βουνό,
με καημό θα σας το πω,
είναι το όνειρό μου
να ξαναβρεθώ
Ν’ ανέβω πάλι στο βουνό,
έχω πόθο μου κρυφό
να ζήσω πάλι στο χωριό,
αλλά δεν γίνεται αυτό
Στης Παναγιάς το μοναστήρι
στη Ζωοδόχο μας Πηγή,
στης γιορτής το πανηγύρι,
η καρδιά μου είναι εκεί
Της βρύσης άγιο νερό,
νάμα ψυχής να ξαναπώ
-Η ψυχή μου σ ένα στίχο-
