Άνθρωπε(η τρέλα πάει σύννεφο )

H τρέλα πάει σύννεφο και δεν κρατώ ομπρέλα,
αν πέσει σαν βροχή στη γη θα χρειαστώ σαμπρέλα.
Πως θα γλιτώσω απ αυτή ένας Θεός το ξέρει….
ζητώ επειγόντως να πιαστώ σε λογικού το χέρι.
Η γαϊδουριά τιμητική έχει και καμαρώνει,
σ ένα παλιοσάμαρο καθένας την φορτώνει.
Πάμε για το πουθενά χωρίς σκοπό κανένα,
δεν ήξερες δεν…. ρώταγες ,φύγε μακριά από μένα.
Αναισθησία στο σωρό τσουβάλια γεμισμένα,
το σήμερα το αύριο το χτες κουβαριασμένα.
Βγάλε με έξω απ την γραμμή δεν θα ακολουθήσω,
έχω δικό μου άγιο κι αυτόν θα προσκυνήσω.
Πίστεψα τάχα πως μπορώ να μπω στο καραβάνι,
μα δεν χωράμε Άνθρωπε στο ίδιο το καζάνι.
Σε κάμπο  θέλω πράσινο ελεύθερα να γυρνάω,
να κλαίω να χαμογελώ στο σύμπαν να πετάω.
Σε κάρο με δυο άλογα φόρτωσα την υγειά μου,
ταξίδια εις το άπειρον να κάνει η καρδιά μου.
Κι αν… κουραστώ και χρειαστώ νερό να ξεδιψάσω,
στης ερημιάς μου την ψυχή να πιω δεν θα διστάσω.
Πόπη Ι Νικολάου
-η ψυχή μου σ ένα στίχο-

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *