Η τρέλα πάει σύννεφο και δεν κρατώ ομπρέλα
αν πέσει σαν βροχή στη γη χρειάζομαι σαμπρέλα
πως θα γλιτώσω απ αυτή ένας Θεός το ξέρει
ζητάω επειγόντως να πιαστώ σε λογικού το χέρι
Η γαιδουριά τιμητική έχει και καμαρώνει
σ ένα παλλιοσάμαρο καθένας την φορτώνει
και πάμε για το πουθενά χωρίς σκοπό κανένα
δεν ήξερες δεν ρώταγες φύγε μακριά από μένα.
Αναισθησία στο σωρό τσουβάλια γεμισμένα
το σήμερα το αύριο το χτες κουβαριασμένα
βγάλε με έξω απ την γραμμή δεν θα ακολουθήσω
έχω δικό μου άγιο κι αυτόν θα προσκινήσω
πίστεψα τάχα πως μπορώ να μπω στο καραβάνι
μα δεν χωράμε μάτια μου στο ίδιο το καζάνι
θέλω έναν κάμπο πράσινο ελευθέρα να γυρνάω
να κλαίω να χαμογελώ στο σύμπαν να πετάω
σε κάρο με δυο άλογα φόρτωσα την υγειά μου
ταξίδια εις το άπειρον να κάνει η καρδιά μου
κι αν κουραστώ και χρειαστώ νερό να ξεδιψάσω
πηγή στην έρημο θα βρω στο άπειρο θα φτάσω.
-η ψυχή μου σ ένα στίχο-
Πόπη Ι Νικολάου
