Σαν άστρα και τα όνειρα την νύχτα ταξιδεύουν στης καληνύχτας τα φιλιά στο σύμπαν ασωτεύουν... -η ψυχή μου σ ένα στίχο- Πόπη Ι Νικολάου
Μεσάνυχτα και.... είσαι απών, πως να κοιμηθώ? Tα δάκρυα δεν φτάνουν να ποτίσω τις ελπίδες που φύτεψα γύρω απ την μοναξιά μου. αστέρια έγιναν και σβήνουν, και χάνονται.... σε σκοτεινό…
Πληρώνω με την ζωή μου κάτι τέτοιες ώρες που είμαι μονάχη. Κρεμάω τις αναμνήσεις μου και καρτερώ το μήνυμα που θα ρθει σαν σωσίβιο να μου προφέρει την χαρά γκρεμίζοντας, τον τοίχο της απόστασης που όρθωσαν…
