….. όσα αρνούμαι να δω…..
Μια ελπίδα φύτεψες στην καρδιά μου.
Πιάστηκα απ αυτήν να ονειρευτώ,
να τραγουδήσω ένα χαρούμενο σκοπό.
Τα χρώματα ήρθαν όλα στα μάτια μου
κουνιόντουσαν ρυθμικά στον σκοπό
κι…… εγώ άρχισα να χαμογελώ.
Το βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω σου
γαντζώθηκε στο ύψος των ματιών σου
κι έμεινε κει πετρωμένο αρπάζοντας
όση μπορούσε απ την ομορφιά τους.
-Είσαι μια κούκλα- μου είπες,
κι εγώ, η χαζό-ρομαντική ηλίθια
δεν έχασα στιγμή να ανεβάσω το ηθικό μου
λες και τα λόγια σου είχαν βαρύτητα
τ άρπαξα γρήγορα- γρήγορα
και τα έκανα φυλαχτό στην καρδιά μου.
Όμως τι κρίμα ξύπνησα…
Κατάλαβα πως είχα ονειρευτεί ξύπνια…
Λαχταρούσα να μου δώσεις ζωή.
Και τώρα τι…
Ο εφιάλτης της απόγνωσης
έγινε χειρότερος από πριν.
Είχα βουλιάξει σε τέλμα και δεν αντιδρούσα.
Είχα συμβιβαστεί.
Μ ανέσυρες για λίγο στην επιφάνεια
μου έδειξες τον ήλιο,
την ομορφιά των λουλουδιών,
την φύση σε όλο της το μεγαλείο….!
Με τύφλωσε το δυνατό φως του ήλιου.
τρόμαξα στην θέα των λουλουδιών
κι έκανα βήμα πίσω.
Πίσω και πέφτω ξανά στο τέλμα μου.
Ξέρεις κάτι?
Προτιμώ το τέλμα με όλο του το σκοτάδι
παρά το φως του ήλιου
με…. όλα όσα αρνούμαι να δω…..
