Πληρώνω με την ζωή μου
κάτι τέτοιες ώρες
Κρεμάω τις αναμνήσεις μου
και καρτερώ το μήνυμα
που θα ρθει σαν σωσίβιο
να μου προφέρει την χαρά
γκρεμίζοντας,
τον τοίχο της απόστασης
που όρθωσαν
τα πρέπει και τα μη
τα πλαστά προσωπεία
κι οι κενές κεφαλές
στους βάλτους
της πνευματικής υποθερμίας.
Άβατος για μένα ο δρόμος
που προσπαθώ να περπατήσω.
Κι οι σκέψεις μου σκοντάφτουν
πάντα στον ίδιο τοίχο.
Η διέξοδος μοιραία!!!
-η ψυχή μου σ ένα στίχο-
Πόπη Ι Νικολάου
