Όταν η ζωή γεμίζει απαιτήσεις και οι στιγμές για εμάς λιγοστεύουν, η ψυχή βρίσκει διέξοδο στους στίχους. Αυτή η Ωδή στον Πόνο είναι μια εξομολόγηση για τα χρόνια που πέρασαν, τις θυσίες που έγιναν, και τις μνήμες που πονάνε. Είναι ένας καθρέφτης συναισθημάτων για όλους όσοι έχουν νιώσει την προδοσία, την απώλεια, αλλά και τη δύναμη που γεννιέται μέσα από αυτά. Ένας στίχος, μια ψυχή, μια αλήθεια…”
Ωδή στον πόνο..
Ξέχασα να ζήσω
πέρασε ο καιρός
στην ψυχή μου πίκρες
πόνος και καημός
Ξόδεψα τα νιάτα μου
κάνοντας θυσίες
για τις πράξεις όλων
έβρισκα δικαιολογίες
Ξόδεψα τα χρόνια μου
πίσω δεν γυρνάνε,
πέρασε ο καιρός
μνήμες με πονάνε
Ξόδεψα τα χρόνια μου
πίσω δεν γυρνάνε
οι χαρές μου πικραμένες
στο κενό βουτάνε
Νιότη μου χαμένη
θάνατος αργός
η αγάπη προδοσία
του μυαλού ο στιχουργός
Ξόδεψα τα χρόνια μου
πίσω δεν γυρνάνε,
πέρασε ο καιρός
μνήμες με πονάνε
Ξόδεψα τα χρόνια μου
πίσω δεν γυρνάνε,
πέρασε ο καιρός
μνήμες με πονάνε
-η ψυχή μου σ ένα στίχο-
