Παιδί της φτωχογειτονιάς ήμουν εγώ
όνειρα έκανα για μια καλύτερη ζωή
τον κόσμο είχα μάθει ν αγαπώ
καθρέφτης άστραφτε κι έλαμπε η ψυχή.
Κι όλο μεγάλωνα κι όλο ονειρευόμουν
να είναι ο κόσμος μου αγνός κι αληθινός
ξυπνούσα, αναζητούσα και κοιμόμουνα
να γίνω Άνθρωπος απλός μα και σωστός.
Παιδί της φτωχογειτονιάς και της αλάνας
αγοροκόριτσο και είχα μόνο ένα σκοπό
να έχω πάνω μου όλες τις χάρες
ποτέ μου, μα ποτέ μην πληγωθώ.
Κι όλο περνούσε ο καιρός κι ονειρευόμουν
έπλαθα κόσμο όμορφο φανταστικό
μια πίσω μια μπροστά και πορευόμουν
να φτάσω στο σήμερα εδώ.
Την νοσταλγώ την φτωχογειτονιά
δεν βρήκα όνειρα χρωματιστά,
γέμισε πίκρα.. θλίψη… η καρδιά
όνειρα έμειναν, τα όνειρα μου τα εφηβικά.
Ξέφυγα απ τα σοκάκια της φτωχογειτονιάς
σε λεωφόρους βρέθηκα να περπατώ,
στο χρονοντούλαπο της λησμονιάς
κλείδωσα τον κόσμο τον φανταστικό.
Έγιναν τα όνειρα μονάχα αναμνήσεις
ελπίδες ξεχασμένες ίσως συναντηθούν
κρατάω τα όμορφα αυτής της ζήσης
να μου τα κλέψουν οι αγύρτες δεν μπορούν.
Πόπη Ι Νικολάου
– η ψυχή μου σ ένα στίχο-
